مدح و شهادت حضرت حمزه سیدالشهدا علیه‌السلام
درود ای کـنـار عـلی میر بدر سلام ای شهـید اُحـد، شیر بدر بـه خـیــل شـهـیـدان حق مقـتدا گـرامـی‌عـمـوی رســول خــدا شـهـادت ز آغـاز، پـابـسـت تو شجاعت زده بوسه بر دست تو وجـود تو از بـحـر، لـبـریـزتر خـدنـگـت ز تـیـغ اجـل تـیـزتر به بدر و اُحُد همچو حیدر یکی به بـازوت خـتـم رُسـل مـتکـی شنیدم که چون آمدی از شکار غبارت به رخـسار بود آشکار سرشکی که بر سینه زد آذرت روان بـود از دیـدۀ هـمـسـرت کنار تو بنشست و بگریست زار که ای شـیـر بازآمده از شکار شکار و بیابان و صحرا بس است محمّد تو چون نیستی، بی‌کس است نـبـودی که از چـارسـو آمـدنـد مـحـمـّد عـزیـز دلـت را زدنـد بر او ضربه‌ها خصم نااهل زد فزون‌تر ز هرکس ابوجهل زد تو چون رعد از دل کشیدی خروش ز خشم و غضب خونت آمد به جوش گـرفـتی ره خـصـم نـا اهـل را شکستی سر نحـس بوجهـل را زدی ضربه‌اش از یسار و یمین که گردیده چون مرده نقش زمین از آن پس نبُد زهره کس را دگر که گردد به ختم رسل حمله‌ور تو خود پای تا سر همه جان شدی به دست محـمّد مسلـمـان شدی تو شیـر اُحد بودی و شیر بدر به دست تو گردید شمشیر بدر دریغا دریغـا که دشمن شتافـت دل و پهلو و سینه‌ات را شکافت چو آمد به خاک زمین پشت تو بـریـدنـد بـیـنـی و انـگـشت تو تو را چون جگر پاره در جنگ شد به کام عدو آن جگر، سنگ شد به زخم تنت دشت و صحرا گریست اُحد نیز با چشم زهرا گریست کجا بودی؟ ای بر نبی تیغ و دست در آن دم که پهلوی زهرا شکست کجا بودی آن دم که با ضرب در پـسـر از بـرای پـدر شد سـپـر نبودی که حقِّ علی غصب شد صمد گشت تنها، صنم نصب شد کجا بودی آن دم که در علقـمه نـدا داد عـبـاس «یـا فـاطـمـه» اگر کـربـلا بودی ای نورعین چو عـباس بودی برای حسـین نـبـودی بـبـیـنی که در قـتـلگاه شد از کعب نی، جسم زینب سیاه سکـینه، رباب، عاتکه، فاطـمه غریبانه در دشت و صحرا همه چو نی، ناله در نیـنوا می‌زدند تو را در بـیابـان صدا می‌زدند امــیــد دل ســیّــدالـــنـاس تـــو تو عـبـاس بودی و عـباس، تو ز «میثم»ز خلق و خدای ودود به عباس و تو، تا قیامت درود |